اعتبار یک جامعه ی اسلامی باید براساس وحدت فکری و اشتراک در عقیده باشد نه براساس وحدت سیاسی و ملاحظه ی مرزهای کشوری. امروزه بیش از ششصد میلیون مسلمانان جهان از نظر سیاسی و کشوری یکی نیستند.
در قرآن «یا أیها الذین آمنوا...» به همه مسلمانان خطاب شده است و ایمان به خدا و پیامبر(ص) مورد نظر است. این آیاتی که به مؤمنین خطاب می کند و در قرآن زیاد هم هست، همه مذاهب اسلامی را شامل می شود. بنابراین آنها هم مؤمن هستند، ما هم مؤمن هستیم.
احترام گذاشتن به مقدسات و حفظ حرمت و نزدیک نشدن به خطوط قرمز یکدیگر، جهت "حفظ شیرازه اجتماع" امری ضروری و اجتناب ناپذیر است.
قرآن می فرماید اگر مایه وحدت می خواهید، «حبل الله» را پیدا کنید؛ یعنی نه کلمهی سرزمین، نه کلمهی مرز، نه کلمهی زبان و نه نژاد و نه حرفهای مفت و بی محتوایی که همین طور مرتب بگویند مردم، بیایید متحد شوید!
مقصود ما این نیست که مردم را به مکتب معینی دعوت کنیم و یا اینکه مذهب شیعه را در مذهب تسنن و یا مذهب تسنن را در مذهب شیعه در هم بیامیزیم، بلکه هدف ما این است که طوایف مختلف اسلامی بر اساس محبت به کمک یکدیگر بشتابند...
اینکه ما اگر بخواهیم در مورد وحدت و هر مساله دیگری صحبت کنیم، میزان "تجربه" افرادی که می خواهند اندیشه کنند و در مورد آن موضوع نظر بدهند خیلی تعیین کننده است... آسیبی که الان از حوزه داریم میبنیم همین است که حوزه ما در متن حادثه ها نیست. حوزه ما در بحث اختلافات و مشاجرات شیعه وسنی ...
وحدت حتی مصنوعی و تشریفاتی اش به مراتب بر هر نوع تفرقه ای شرف دارد. اما نیاز به تشریفات و تصنع نیست. اگر نگاه علمی و منطقی به منابع طرفین شود، خواهیم دید که نیازی به تشریفات و تصنع نیست. وحدت ریشه در سنت مذاهب اسلامی دارد.