اصلا وقتی می‌شود بدون هیچ افزودنی غیرمجاز، طوری از امیرالمؤمنین علیه‌السلام، حرف زد که هر شنوندۀ تشنۀ حقیقتی، باز شدن گره‌های زندگیش را در آشنایی و اقتدای عملی به ایشان بیابد، چه لزومی دارد که گزاره‌های خود را با سلب و تعریض به «دیگران» بیامیزیم؟