اولین ادب این است که مسلمان در قلبش، محبت تمام افراد بشر را داشته باشد... اختلاف، از مرزهای علمی و فرهنگی خودش فراتر نرود. و شکل تعصبی و حزبی و گروهی نگیرد. اختلافات تاریخی را در همان چهارچوب تاریخی اش بگذاریم. و از آنچه که نزدیک می کند صحبت کنیم. نه از آنچه که دور می کند

از عواملی که اتحاد مسلمانان را تبدیل به تفرقه کرد، تعصب مذهبی است. منظور از آن، این است که مردم، مذهبی را در عقاید، فکر و فقه انتخاب کنند و به شکل متعصبانه از آن پیروی کنند. و هر آنچه غیر از آن است را باطل بپندارند. و به همین دلیل است که مذاهب عقیدتی و فقهی وسیله ای برای تفرقه شدند

عبادات اسلام نیز، همگی نمایانگر وحدت هستند و به آن فرا می خوانند. مثلا « نماز » که عمود دین است را بنگرید. مسلمانان، از حاکمان تا مردم و از اغنیا تا فقرا، و از رئیسان تا خدمت گزاران ، همگی در یک صف می ایستند و جبین بر خاک می سایند و ندای الله اکبر من کل کبیر را سر می دهند.

وحدتی که اسلام بنیان نهاد، بر اساس ریشه های نژاد پرستانه نبود. اتحاد اسلامی بر پایه ی مسائل اقتصادی و جغرافیایی نبود. وحدت اسلامی بر اساس رقابت و مسابقه نبود. بلکه اسلام، وحدتی را پایه گذاری کرد که افراد با هم، همراه و هم دل و مهربان باشند. و در سایه ی آن، عدالت برقرار گردد. ...