اسلام از آغاز شکل گیری خود میان دو ساحت تفکیک قائل شد: یکی ساحت مناسبات اجتماعی و روابط ظاهری اجتماعی و دیگری ساحت درون و ایمان و ارتقای کمالی. یکی از آموزه های مبنایی دین که از طریق آن این دو ساحتی بودن به دست می آید، آموزه تفکیک میان «اسلام» و «ایمان» است.