علی اکبری
برای غزه باید روضه خواند و گریست؟!
با وجود اینکه صدای مظلومیت غزه تمام جهان را فرا گرفته است، چطور برخی ها درگیر این هستند که چرا باید به آنها کمک کنیم و یا به چه علتی آنها را شهید می‌خوانیم؟
روزی نیست که صحنه ای دلخراش از غزه را در رسانه ها نبینیم و قلب مان به درد نیاید. صحنه ای درهم آمیخته از حماسه و خون. حماسه مقاومت در مقابل ظلم صد ساله تحمیلی از جانب صهیونیست غاصب که ریخته شدن خون پاک انسان های مسلمان را در پی داشته است. خون هایی که درخت ایمان را در آن سرزمین آبیاری کرده و به تنومندی بازوی مقاومت انجامیده است.
حالا ماجرا دارد به اوج خودش میرسد. غزه در خون ساکنانش غوطه ور گشته، صدای مظلومیتش تمام عالم را فراگرفته و اکثر انسانهای حق طلب به میدان آمده تا با فریادشان از مظلوم حمایت کنند. تا آنجا که رهبر معظم انقلاب نیز در تحسین شان فرمودند: در طرف درست تاریخ ایستاده اند.
اما نمی دانم با برخی حوزویان و شیعه نمایان صرفا مناسکی چه باید کرد؟ کسانی که در این بحبوحه نیز هنوز، واکنشی نشان نداده و هم چنان درگیر این مساله اند که چرا باید از سنی فلسطینی حمایت کرد؟! چرا آنان را شهید خطاب میکنید؟ و چرا مصیبت های غزه را به مصیبت های کربلا تشبیه میکنید؟!
این ها نشان میدهد اگر در قلب پایتخت مذهبی ایران یعنی قم، زندگی کنی اما با گفتمان اسلام ناب امام خمینی ( که همه مستضعفان جهان را فارغ از آیین و مذهبشان به همکاری و مبارزه علیه استکبار دعوت کرد) آشنا نباشی، قرار نیست در طرف درست تاریخ قرار بگیری و همنوا با دیگر انسان های حق جوی عالم در زیر پرچم فلسطین برای خونهای ریخته شده در غزه، ماتم زده باشی و گریه کنی.
ای کاش طلاب انقلابی، اساتید مدافع گفتمان امام راحل و متولیان حوزوی از این فرصت ها بهتر استفاده کنند و برای برخی از این افراد که کم هم نیستند و در ترویج باورهایشان نیز از هر اقدامی کوتاهی نمی کنند، فکری بردارند و اقدامی کنند.
