حساب شیعیان از غالیان جدا است...

محمد رسول حسینی

شیعیان غالی نیستند

محققان اهل سنت با تایید رد اتهام غلو از تشیع از ناحیه شیعه، معتقدند که بین شیعیان و غلات خلط شده است. از جمله دکتر علی عبدالواحد وافی، از نویسندگان معاصر اهل سنت در این باره می گوید:

بسیاری از نویسندگان ما بین شیعه جعفری و فرقه های دیگر شیعه خلط کرده اند. این پدیده را حتی در آثار علامه ابن تیمیه به ویژه در منهاج السنة او می توان مشاهده کرد.[1]

انور جندی، متفکر سنی می نویسد:

بایسته است که یک پژوهشگر، هوشیارانه بین شیعه و غلات، همانانی که امامان شیعه بر آنان تاخته اند و درباره نیرنگ آنان هشدار داده اند، جدایی افکند... واقعیت آن است که شیعه در قواعد و ارکان اساسی اسلام، با اهل سنت هم داستانند و اختلاف آنان در مسائل فرعی است که چیزی جز رحمت نیست و نوعی اجتهاد محسوب می شود.[2]

عبدالحلیم جندی، اندیشمند دیگر اهل سنت، در این باره می گوید:

کینه ورزان، کارهای غالیان را به همه شیعه نسبت دادند و با این کار، به دروغ در فهم دیگران نسبت به شیعه تأثیر گذاشتند و ادعاهایی را به شیعه نسبت دادند که خود شیعیان، از آن بیزاری می جویند، همانند این که امام همان تجلی خدا است و با او اتحاد دارد. و این غلو است و به کفر می انجامد.[3]

امام محمد غزالی نیز در رد این اتهام از ناحیه شیعه می گوید:

برخی از این دروغ پردازان (که بین شیعه و غلات خلط نموده اند)، شایع کرده اند که شیعه، پیروان على اند وسنیان، پیروان محمد و شیعه، علی را برای نبوت، شایسته تر می دانند و بر این باور هستند که نبوت به خطا به غیر او تعلق گرفته است. و این سخن بیهوده و تهمت زشت و دروغ پست است.[4]

شیعیان سب صحابه نمیکنند

سب صحابه از دیگر اتهاماتی است که به شیعه نسبت داده اند.

محققان اهل سنت با آگاهی از اعتقاد شیعیان نسبت به صحابه و عدم جواز سب نسبت به آنها، بر رد این اتهام از ناحیه شیعه تأکید کرده اند.

عبد الحلیم جندی در این مورد می گوید:

امامیه، بدگویی از صحابه را جایز نمی دانند و اگر دیده می شود که کسانی از آنها چنین می کنند، نظریات شخصی آنهاست که درباره چند تن از صحابه دارند و افراد تندرو گاهی نظریات خود را این چنین ابراز می کنند. نظیر این گروه در میان اهل سنت هم هستند که بر قهرمان اسلام، على علاه، خرده می گیرند و از دو ریحانه پیامبر تا حسن و حسین عیب جویی می کنند.[5]

 

[1] علی عبدالواحد وافی، بین الشیعة وأهل السنة، ص ۱۱

[2] أنور الجندی، الاسلام وحرکة التاریخ، ص ۴۲۱

[3] عبد الحلیم الجندی، الامام جعفر الصادق، ص ۲۳۵ (پاورقی)

[4] رسالة التقریب، ش3، شعبان ۱۴۱۴ق، ص ۲۵۰

[5] عبد الحلیم جندی، الامام جعفر الصادق، ص ۲۵۶

 

منبع: وحدت اسلامی؛ مبانی، عرصه ها و راهکارها-صص191-195