نقدی بر تحریک احساسات فریقین

حسین کاظمی

اخیرا در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی دو اتفاق باعث داغ شدن تنور اختلاف و تفرقه بین شیعه و سنی شده است. آقای شایان مصلح در یک مجلس عمومی با خواندن اشعاری اظهار برائت از مقدسات اهل سنت کرده و احساسات آنها را به شدت جریحه دار نموده است و از طرفی آقای مولوی فضل الرحمن کوهی در شب عاشورا با شرکت در یک مجلس عروسی و سخنرانی در آن مجلس، به تحریک احساسات شیعیان دامن زده است.

اختلافات در مسائل دینی و اعتقادی به خاطر حساسیت بسیار بالای مسأله، بعضا تبدیل به تنش و برخوردهای شدید و شکستن حرمتها از طرفین منازعه می‌شود. یعنی خشونت گفتاری در این حوزه می‌تواند منجر به خشونت رفتاری هم بشود.

از این رو احترام گذاشتن به مقدسات و حفظ حرمت و نزدیک نشدن به خطوط قرمز یکدیگر، جهت "حفظ شیرازه اجتماع" امری ضروری و اجتناب ناپذیر است.

وحدت و همدلی یک مسأله اجتماعی است و خواستگاه اصلی آن زندگی مسالمت آمیز و بدون تنش در کنار یکدیگر می‌باشد. حفظ اجتماع و تعامل با مخالف فکری و عقیدتی از مسلمات عقلی و توصیه‌های اکید دینی است و هیچ عقل سلیمی اختلاف و دودستگی را نمی‌پذیرد، کما اینکه در متون دینی هم از آن برحذر داشته اند.

طرح مسائل اختلافی و حساسیت‌زا به بهانه اینکه مورد تایید فقهی و عقدیتی دسته ای قرار دارد، همان چیزی است که عملا تعایش و همزیستی مسالمت آمیز با مخالفین آن  فقه و عقیده را بر هم زده و به حکم عقل و شرع بایستی از آن اجتناب شود.

بنابراین همانطور که آقای شایان مصلح با اشعار و مواضع به قول خود برائتی‌اش، نباید به تحریک احساسات اهل سنت می‌پرداخت، جناب مولوی کوهی هم به خاطر احترام به غم و ناراحتی شیعیان در شب عاشورا، نباید در آن مجلس عروسی شرکت می‌کرد، حال چه در فقه این و اعتقاد آن جایز باشد یا نباشد!

لازم است که شیعه و سنی مقدسات و حساسیت های یکدیگر را بصورت کامل بشناسند و از آنچه موجب تحریک حساسیتهای دیگری می‌شود اجتناب کنند و اگر شخصی آگاهانه و یا از روی جهل، به توهین و یا تحریک مخالف خود پرداخت، بنابر توصیه‌های دینی باید از روی خیرخواهی و بدون فحش و ناسزا مورد نقد قرار گیرد و چه خوب است که افراد هم مذهب فرد خاطی او را نقد و برحذر دارند، تا هم اثر گذاری بیشتری داشته باشد و هم خود این نقد باز تبدیل به مساله ای اختلافی نشود.