آیت الله وحید به آن کسی که در درسش بلند لعن کرد؛ گفتند حرام است حرام!!!

* مصاحبه با آیت الله احمدی فقیه

 

در تعامل با کسانی که اهل بیت (س) را به عنوان امام قبول ندارند، باید چگونه رفتار کنیم؟

در مورد تعاملات روایت داریم مثلا به نماز آنها شرکت کنید، حتی در بعضی تعبیرها دارد که نماز پشت سر آنها، مثل نمازی است که پشت سر رسول الله می خوانید. در مقام وحدت باید اینگونه عمل کنیم، بقیه اش به عهده ی علام الغیوب هست. غیب ها را خدا می داند، بعضی از آنها خیلی عبادت می کنند و گریه ها و عنایت های خاص و توجهات دارند. بالاخره خداوند هر طوری با این ها معامله می کند که خودش می داند، ما بر حسب ظاهر دستوراتی داریم و طبق این دستورات باید آنچه باعث شقاق بین ما می شود انجام ندهیم.

 

در زمان رسول الله ایشان از هر نوع شقاق و جدایی نهی می فرمودند، بعد از ایشان، همه ی ائمه همین طور بودند. مثلا کسانی بودند می آمدند خدمت حضرت امام صادق(ع) و حضرت امام باقر(ع)، آن جا که مسأله ی شرعی بود، حضرت کامل توضیح می دادند، ولی ارتباطات کاملا باید مبتنی بر ارتباطات صحیح اسلامی و مثل عضوی از اعضای مسلمانان حساب شوند.

 

جایگاه تقیه در عصر حاضر را لطفا تببین بفرمایید؟ آیا تقیه یک عمل منافقانه است؟

 آیت الله وحید به آن کسی که در درسش بلند لعن کرد؛ گفتند حرام است حرام!!!

خصوصی برنامه هایی دارید آنها مربوط به خودتان است! ولی در جهت روابط و ارتباطات اجتماعی هرگز چنین اجازه ای داده نشده است. مقام معظم رهبری هم به عینه همین فرمایش را دارند، دیگران هم همین را دارند، پس مطلب روشن است. برائت یک مسأله ی اعتقادی و یک مسأله ی خاصی است و هر کسی خودش ایمان و اعتقادش را باید روی آن استوار نگه بدارد. دقت بفرمایید؛ ما یک دستور داریم و یک اعتقاد داریم! واضح است هر جا دستور است ما باید طبق دستور عمل کنیم، خصوصیاتی هم در این دستور و در این وظیفه است و به همین دلیل باید طبق دستور عمل کنیم. ما برای مراعات مسائل و ارتباطات اجتماعی و تعامل با یکدیگر دستورات خاص داریم که باید طبق این دستور عمل شود و این منافات با حقیقت اعتقاد ندارد.

 

بعضی هایشان که مطلع نیستند می گویند اینها منافقانه است، این حرف منافقانه نیست؛ زیرا هر کسی اعتقادی دارد و کسی هم نمی تواند تفتیش عقاید کند. در مواردی عقایدش با عمل برخورد می کند و عقیده اش ظاهر می شود، آن یک حرف دیگر است. ولی اینکه بخواهد کسی عقاید دیگری را تفتیش کند در هیچ مذهب و ملتی جایز نیست. خصوصا در اسلام اعتقادات سر جای خودش هست، برائت هم سر جای خودش محفوظ هست. در مورد تبری در عمل و در ظهور، هر چه دستور است باید طبق دستور عمل کنند و کسی حق ندارد یک برنامه ی خودسرانه راه بیندازد.

 

 

کسانی که شبکه ماهواره ای می زنند و در آن مباحثی را مکرر مطرح می کنند که با وحدت و تعامل در تعارض است، مثلا علنا به مقدسات اهل سنت توهین می کنند و این کار را از شاخه های برائت می دانند و می گویند نباید هم ترک شود، نظر حضرتعالی در مورد این کارها چیست؟

هر چه ما در تعامل با مسلمان ها بتوانیم مهربانی و عطوفت و رفتار صحیح را بخشی از کار و زندگی خودمان قرار دهیم بهتر است، که سیره مقام معظم رهبری هم همین است. چیزی که موجب اصطکاک شود و حالت های خشونت و تندی و گرفتاری به وجود بیاورد، عملا به نتیجه نمی رسد. تاریخ را ببینید هر جایی که عالمی تند و خشن بوده است، جز اینکه کشمکشی ایجاد شده است هیچ نتیجه دیگری برای جامعه نداشته است. معاشرت باید صحیح باشد، نمی شود بگوییم از این طرف معاشرت ما معاشرت ناموزون باشد و خشونت داشته باشد، اما نتیجه اش درست باشد، یعنی بخواهیم طرف مقابل مهربانی داشته باشد ولی ما بخواهیم با خشونت رفتار کنیم! یا ما با خشونت رفتار کنیم او مهربانی کند.

 

تجربه به ما می گوید نوعا این گفتگوها و مناظرات نتیجه نمی دهد. هر چه ارتباطات با عطوفت و مهربانی و ارتباطات انسانی باشد، این بیشتر جواب می دهد تا اینکه یک گفته های تاریخی را بازگو کنیم و اینها دردی را دوا نمی کند. هر چه بوده به ما ربطی ندارد! آنی که به ما ربط دارد یکی همین اعتقاد و ایمان خودمان است که باید آن را محکم نگهداری کنیم و در مورد روابط اجتماعی دستور این است که باید با ملاطفت و صحت و دقت توجه شود.

 

امروزه هر چه میدان بحث ها را بشود جمع کرد و کمتر به این کشمکش دامن زده شود بهتر است. مگر بعضی محیط های خاصی که زمینه مساعد باشد که حرف دیگری است. امروزه متاسفانه کسی دنبال پذیرش مطلب به صورت صحیح نیست به همین دلیل دامن زدن به بحث نتیجه معکوس می دهد. ما مشترکات خوبی داریم، مشترکاتمان که دستورات اسلام است، مشترکاتمان که مربوط به تعلیم و تربیت انسان است به این مشترکات باید بیشتر حواسمان جمع باشد و به اینها توجه داشته باشیم تا به نتیجه برسیم.

 

آیا غیبت مسلمانان با عنوان اینکه در مذهبمان با هم اختلاف داریم جایز است؟

غیبت مسلمان به هیچ وجه جایز نیست، اصلا اسلام آمده است غیبت را حرام کرده برای این که این هتک حرمت ها از جامعه برداشته شود. حضرت امیر(ع) هم در تمام برنامه هایشان تا مادامی که کسی دست به سلاح نمی برد و یاغی به آن معنا نبود، عملا در احکام با دیگر مسلمانان مشترک بود، به روش هایی عمل می کردند که هیچ کس اینها را جدا نمی کرد، مثلا در هدایایی که از بیت المال داده می شده است، همه یکسان بودند. در شرکت در مسائل مختلف اجتماعی، بین همه اینها تساوی بوده است.

آنجایی هم که خشونت و تندی است، باید کاری کنیم که موقتی باشد و زود اصلاح شود و برگردد. ترویج اسلام ضوابط معینی دارد، خارج از ضابطه تبلیغات کردن صحیح نیست.