با آمدن محرم، تمام شهرهای کشورمان در عزای امام حسین علیه السلام سیاه پوش می شوند و هیأت های مذهبی برنامه های عزاداری را در مساجد، تکیه ها و حسینیه ها برپا می دارند.
عشق به امام حسین علیه السلام آن چنان شوری به پا می کند که مردم تا اربعین، چهار دهه عزاداری و مرثیه سرایی می کنند، بسیاری از برادران اهل سنت نیز در رثای سالار شهیدان سوگوارند و عزادارند.
در منابع اصلی اهل سنت، صحاح شش گانه، احادیث متنوع و فراوانی در فضیلت امام حسین (ع) و امام حسن مجتبی(ع) از زبان پیامبر آمده که نشان دهنده مقام برجسته آن حضرت در نظر پیامبر اسلام است. از جمله مباحث موجود در این منابع، باب نامگذاری آن بزرگواران از سوی پیامبر به اسم فرزندان هارون، یعنی شبر و شبیر می باشد. باب دیگر موجود در آن ها ،اذان گفتن پیامبر در گوش حسنین در هنگام ولادت آنان است.
صدقه دادن به وزن موی آن دو بزرگوار در هنگام تحلیق نیز، بخش دیگری از فضایل امامان یادشده را نشان می دهد که در منابع پیش گفته، به طور مستوفا بحث شده است.[1]
در یکی از منابع که تحت عنوان فضایل الخمسه من الصحاح الستة، مطالب مربوط به فضیلت های حسنین از دید پیامبر(ص) در صحاح شش گانه آمده، می خوانیم: «ان الحسنین (علیهما السلام) عضوان من أعضاء النبی و لایرض لها ما حر الشمس؛[2] حسن و حسین دو عضو از اعضای پیامبر اسلام هستند و آن حضرت راضی نیست گرمای خورشید را بر آنان مشاهده و تحمل کند.»
حدیث دیگری که بیش از حدِ استفاضه است و بلکه به تواتر رسیده و در منابع متعدد اهل سنت آمده، این روایت است: «ان الحسن والحسین ریحانتا النبی و لا یرضی لهما حر الشمس و ان الحسن والحسین احب اهل بیت النبی الیه و انهما سید اشباب اهل الجنة و ان الله زین الجنة بالحسن و الحسین ....؛ همانا حسن و حسین، گل پیامبر هستند و پیامبر گرمای آفتاب را در مورد آنان راضی نمی شد و آن دو محبوب ترین اهل بیت نزد آن بزرگوار بودند. حسن و حسین سرور جوانان بهشت هستند و خداوند بهشت را با حسن و حسین زینت می دهد.»
در روایت دیگری از پیامبر اکرم(ص) در صحاح سته آمده است که پیامبر تنها در مورد حسین(ع) فرمود:«بکاء الحسین یؤذینی؛ گریه واشک حسین باعث ناراحتی وآزار من می شود.»
در جامع ترمذی در خصوص سیدالشهدا آمده است :«عن سولی بن مرّه قال: قال رسول الله: حسینی منی و انا من الحسین احب الله من احب حسیناٌ، حسن سبط من الدسباط ؛ ابن مرّه از پیامبر اکرم روایت می کند که آن حضرت فرمود: حسین از من و من از حسین هستم. خداوند دوست بدارد کسی را که حسین را دوست بدارد. حسین نواده ای از نوادگان من است».
ترمذی پس از نقل این حدیث می افزاید:« حدیثٌ حسنٌ » یعنی این حدیث، از نظر سند ایراد ندارد و نیکو است.[3] او در ادامه، روایات متعددی درباره ی شباهت حسنین به پیامبر اسلام و شخصیت عبادی – اخلاقی آن بزرگواران نقل و تصریح می کند: « حج الحسین - رضی الله عنه – خمسا و عشرین حجة ماشیاً قالوا: و کان الحسین- رضی الله عنه – فاضلّا ، کثیرة الصلاة و الصوم و الحج و الصدقة و افعال الخیر جمیعها؛ حسین – که خدا از او راضی باد – 25 بار با پای پیاده مراسم حج را به جا آورد. گفته اند حسین(ع)، فاضل بسیار نمازگزار، روزه دار، حج گزار، صدقه پرداز و کوشا در انجام تمام امور خیریه بود.»
این روایات، نمونه هایی اندک از احادیث بسیاری است که در منابع حدیثی وتاریخی اهل سنت آمده و از نظر سند مورد تأیید بزرگان این فرقه قرار گرفته است. پس در عزاداری های خود به گونه ای رفتار کنیم که برادران دینی مان هم بیش از پیش جذب این کشتی نجات شوند.
