«انسان آزاده و عزیز، تن به ذلت همراهی با ظالمان، نمی دهد!»

پیام های اباعبدالله الحسین علیه السلام در قیام کربلا، پیام هایی کاملا بشری است که با دل انسانهای آزاده بازی می کند و چنانچه تاریخ نشان داده است، از مسیحی تا سنی و سایرین را در میان یاران ایشان قرار داده است.

اینها عمده مفاهیمی است که در لسان سید شهیدان بهشت، در مسیر رسیدن به کربلا و قبل از جنگ بیان نموده اند:
- «أَلا تَرَوْنَ أَنَّ الْحَقَّ لا یُعْمَلُ بِهِ وَ أَنَّ الْباطِلَ لا یُتَناهی عَنْهُ، لِیَرْغَبَ الْمُؤْمِنُ فی  لِقاءِاللّهِ مُحِقًّا»
- «أَلا إِنَّ الدَّعِی بْنَ الدَّعِی قَدْ رَکَزَ بَیْنَ اثْنَتَیْنِ بَیْنَ السِّلَّةِ وَ الذِّلَّةِ وَ هَیْهاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ یَأْبَی اللّهُ لَنا ذلِکَ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤمِنُونَ وَ حُجُورٌ طابَتْ وَ طَهُرَتْ وَ أُنـُوفٌ حَمِیَّةٌ وَ نُفُوسٌ آبِیَـةٌ مِنْ أَنْ نُؤْثِرَ طاعَةَ اللِّئامِ عَلی مَصارِعِ الْکِرامِ»
- «إِنّی لَمْ أَخْرُجْ أَشِرًا وَ لا بَطَرًا وَ لا مُفْسِدًا وَ لا ظالِمًا وَ إِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاْصْلاحِ فی أُمَّةِ جَدّی (صلی  الله علیه وآله وسلم) أُریدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْروفِ وَ أَنْهی عَنِ المُنْکَرِ وَ أَسیرَ بِسیرَةِ جَدّی وَ أَبی عَلِی بْنِ أَبیطالب»
- «اَیُّهَا النّاسُ اِنَّ رَسُولَ اللّه صلّى اللّه علیه و آله قالَ مَنْ رَاى سُلْطانا جائراً مُسْتَحِلاًّ لِحَرام اللّه ناکِثاً عَهْدَهُ مُخالِفاً لِسُنَّةِ رَسُول اللّه یَعْمَلُ فى عِبادِ اللّه بالاثْمِ وَالْعُدْوانِ فَلَمْ یُغَیِّرْ عَلَیْهِ بِفِعْلٍ وَلا قَوْلٍ کانَ حَقّاً عَلَى اللّه اَنْ یُدْخِلهُ مَدْخَلَهُ»
- «فَاِنّی لا اَرَی المَوت اِلاّ سَعادَة وَلَا الحَیاةَ مَع الظّالِمینَ اِلاّ بَرَماً»
- «اِنَّ النّاسَ عَبیدُ الدُّنْیا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ یَحوطونَهُ ما دَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیّانونَ»
- «صَبْرًا یا بَنِی الْکِرامِ فَمَا الْمُوْتُ إِلاّ قَنْطَرَةٌ تَعْبُرُ بِکُمْ عَنِ الْبُؤْسِ وَ الضَّرّاءِ إِلَی الْجِنانِ الْواسِعَةِ وَ النِّعَمِ الدّائِمَةِ»

همه اینها حاوی یک پیام محوری هستند: «انسان آزاده و عزیز، تن به ذلت همراهی با ظالمان، نمی دهد!»

این همان مضمونی است که آیات قرآن نیز در آیاتی چون «ما لکم لا تقاتلون فی سبیل الله و المستضعفین ...» بیان داشته است. نکته قابل توجه پیام عاشورایی «عدم انحصار در شیعیان» و توسعه تخاطب به همه انسانهای آزاده و عزتمندی است که از تحمل ظلم ظالمان ابا دارند.

محوریت این کلمات همانا «انسان عزیز» و آزاده ای است که خود را چنان به دنیا و ما فیها گره نزده است که تعلقات او باعث پذیرش هر ذلتی بشود و همین عزت درونی اوست که زمینه ایستادگی در برابر ظلم را ایجاد می نماید.
این همان «گفتمان فراگیر» و ادبیات مشترکی است که عاشورا در اختیار ما قرار داده است: ظلم قبیح است چه در قلب اروپا باشد و چه در قلب میانمار یا سومالی! انسان آزاده، برای دفاع از مظلوم به پا می خیزد و در خود احساس نوعی مسوولیت می کند چه در قلب آمریکا باشد چه تاجیکستان و چه مالزی!

اگر لایه تعاملات ما بجای تقییدهای مذهبی و حتی دینی به سمت «لمس واقعیت» برود و آنچه در درک ظلم «قدر متیقن» و «حد مشترک» هست را ملاک قرار دهد، آنگاه است که الگوی کربلا بسیار راهگشاست و در آن صورت است که آزادگان جهان، گفتمانی واحد برای «رفع ظلم های آشکار» خواهند داشت و با احیای این گفتمان در جهان، دیگر شاهد فراگیر شدن ظلم و سکوت جهانی در مقابل آن نخواهیم بود.
با این منظر، «اربعین» گردهمایی بزرگ کربلائیان جهان، برای تشریک مساعی و همکاری و همفکری بر سر مسائل مشترک بشریت و اعتضاد و تجمیع قوا ضد ظالمان بین المللی خواهد بود.