جنایات آمریکا
سرو غذای آمریکایی با خون صدها هزار نفر از اهالی کامبوج و لائوس!
بر اساس تخمین های رسمی، در این حملات هوایی شدید و گسترده، 350000 غیرنظامی در لائوس و 600000 غیرنظامی در کامبوج کشته شدند و البته این ارقام اغراق آمیز هم نیست. شمار آوارگان و پناهندگان چندین برابر آمار کشته شدگان است. به علاوه استفاده فراگیر از مواد شیمیایی سمی در حملات بر سلامتی مردم تاثیری وخیم گذاشت. طبیعی است که کودکان، مادران در دوره شیردهی، افراد مسن و معلولان نخستین کسانی بودند که آسیب دیدند. این آسیب های جسمانی هنوز پیامدهای وخیمی به بار می آورد.
آمریکایی ها در جریان حمله به ویتنام، به کشتار مردم و ویرانی این کشور بسنده نکرده و دو کشور همسایه آن یعنی کامبوج و لائوس را نیز هدف حملات وحشیانه خود قرار دادند. حملاتی کور که نظامی و غیرنظامی نمی شناخت و به شکل بی رحمانه ای به کشتار غیرنظامیان بی گناه می پرداخت.
کریستوفر هیچنس در کتاب «جنایات آقای کسینجر» به افشای جنایات جنگی کسی می پردازد که برنده جایزه صلح نوبل هم هست. او در بخشی از افشاگری های خود به عملیاتی جنایتکارانه در کامبوج و لائوس اشاره می کند که کسینجر در آن نقشی اساسی دارد. او می نویسد:
در اینجا باید با نوعی انزجار، از یک «صورت غذای» مشمئزکننده صحبت کرد چرا که نام رمز حملات برنامه ریزی شده به کامبوج «صبحانه»، «نهار»، «عصرانه»، «شام» و «دسر» بود. این حملات با بمب افکن های «بی – 52» صورت می گرفت و لازم است خاطرنشان کنم این نوع بمب افکن ها در ارتفاعی آنچنان بالا پرواز می کنند که از زمین قابل رویت نیستند و چندین تن بمب بسیار قوی حمل می کنند.
به دلیل پرواز در ارتفاع بالا کسی از نزدیک شدن این هواپیماها مطلع نمی شود و آنها از کمترین دقت در «انتخاب» اهداف خود و یا کوچکترین هدف گیری عاجزند. بین ماه مارس 1969 و ماه مه 1970، 3630 مورد حمله هوایی این چنینی بر فراز مرز کامبوج صورت گرفت...
بر اساس تخمین های رسمی، در این حملات هوایی شدید و گسترده، 350000 غیرنظامی در لائوس و 600000 غیرنظامی در کامبوج کشته شدند و البته این ارقام اغراق آمیز هم نیست. شمار آوارگان و پناهندگان چندین برابر آمار کشته شدگان است. به علاوه استفاده فراگیر از مواد شیمیایی سمی در حملات بر سلامتی مردم تاثیری وخیم گذاشت. طبیعی است که کودکان، مادران در دوره شیردهی، افراد مسن و معلولان نخستین کسانی بودند که آسیب دیدند. این آسیب های جسمانی هنوز پیامدهای وخیمی به بار می آورد. (جنایات آقای کسینجر، ص 61 – 63)
کریستوفر هیچنس در ادامه به نکته جالب و البته انزجارآوری اشاره می کند. او می گوید طبق آمارهای رسمی آمریکایی ها، تعداد تلفات ویتنامی ها در جنگ از کل تعداد سربازان این کشور بسیار بیشتر است! او همچنین آمارهای وحشتناکی از کشتارهای سربازان آمریکایی برملا می کند:
یکی از دلایلی که فرماندهی آمریکا در آسیای جنوب شرقی بلاخره از شمارش انزجارآور اجساد که امری رایج بود، دست برداشت این بود که مجموع ارقام به دست آمده دیگر مصیبت بار شده بود. گاهی مجموع کشته های «دشمن» در مقایسه با تعداد «دشمنان» که اعلام شده بود در منطقه هستند، بیشتر بود. با وجود این،جنگ هربار با اعلام اهداف کمی جدید که باید به آنها می رسیدند ادامه می یافت.
آمار رسمی کشته ها بین نخستین مورد توقف بمباران ها، در دوران ریاست جمهوری لیندون جانسون در ماه مارس 1968 و 26 فوریه 1972 به گفته پنتاگون به شرح زیر است:
تلفات آمریکایی ها: 31205
تلفات ارتش منظم ویتنام جنوبی: 86101
تلفات دشمن: 475609
کمیته فرعی پناهندگان مجلس سنا نیز به نوبه خود آماری ارائه داد حاکی از اینکه در این چهار سال شمار غیرنظامیان کشته، مجروح یا آواره از مرز 3 میلیون نفر فراتر می رود.
ظرف این چهار سال آمریکا حدود 4500000 تن مواد منفجره سنگین بر روی هندوچین فروریخت و تازه این رقم شامل مواد شیمیایی و آفت کش که در منطقه فروریخته شد نمی شود. بر اساس تتخمین های پنتاگون درجنگ جهانی دوم میزان مواد منفجره به کار رفته در بمباران ها از مرز 2044000 تن «فراتر نرفت».
اما آدم ربایی یا قتل 35708 غیرنظامی ویتنامی را که در چارچوب برنامه ضدچریکی سازمان سیا موسوم به «فنیکس» طی دو سال و نیم در دوران دولت نیکسون – کسینجر صورت گرفت باید در زیر چه عنوانی قرار داد؟ البته این آمار علاوه بر اقداماتی است که دولت های قبلی آمریکا در این زمنیه ها انجام دادند.(جنایات آقای کسینجر، ص 69 -70)
