امام حسین سمبل وحدت امت اسلامی
امام حسین مشابه رسول خداست
شهادت امام حسین علیه السلام همه امت اسلامی را بر مساله عدالت گرد می آورد و وحدتی در مقابل هر کس که ضد اسلام و مسلمانان است را ایجاد می نماید...
آیت الله شیخ حسین الراضی
از یعلی بن مره نقل است که گفت: رسول خدا ص فرمود: حسین از من است و من از حسین ام. خداوند دوست دارد انکسی که حسین را دوست دارد. حسین یکی از نوه های من است. (کامل الزیارات ص 116 باب 14 حدیث 126)
امام حسین امت را بعد از شهادتش وحدت بخشید
این حدیث که امت اسلامی ان را پذیرفته و علمای اهل سنت و شیعه نیز انرا نقل کرده اند نشان می دهد که شایسته است بواسطه امام حسین علیه السلام مجتمع شده و ایشان را عامل وحدت خویش قرار دهند چنانچه ایشان در زمان حیاتش عامل عزت و حیات امت و پس از شهادتش عامل اتحاد آنان شد.
اکثر روایاتی که فضائل اهل بیت علیهم السلام را نقل می کنند قبل از انکه توسط علمای شیعه نقل شوند توسط علمای اهل سنت نقل شده اند و کتاب فضائل خصوصا درباره امام حسین علیه السلام مفصل است که از زبان جد ایشان موارد متعددی ذکر شده است. اینها را علامه امینی در کتاب «سیرتنا و سنتنا سیره نبینا و سنته» جمع آوری کرده است. برخی از این احادیث عبارتند از:
1- بخاری متوفى 256 هـ در الأدب المفرد ص 133 شماره 366 ، وتاریخ الکبیر ج 8 ص 288 شماره 3536 در ترجمه یعلى . با دو سند که یکی را صحیح می داند .
2- أحمد بن حنبل متوفى 241 هـ در مسند خودش ج 13 ص 416 حدیث 17491 از عفان از وُهَیْب از عبد الله بن عثمان بن خُثَیم از سعید بن أبی راشد از یعلى العامری ..... و محقق در کنار ان حاشیه زده است که سندش حسن است. و در فضائل الصحابة ج 2 ص 772 ح 1361 عین سند قبل را آورده و محقق همان حاشیه را زده است.
3- أبو بکر ابن أبی شیبة الکوفی متوفى 235 هـ در المصنف ج 6 ص 300 ح 32196 عین همان سندی که أحمد بن حنبل نقل کرده را آورده است.
4- الترمذی متوفى 279 هـ در سنن خودش ج 5 ص 617 حدیث 3775 . ومی گوید این حدیث حسن است.
5- ابن ماجه متوفى 275 هـ در سنن خودش ج 1 ص 51 حدیث 144 .
6- ابن حِبان متوفى 354 هـ در صحیح خودش ج 15 ص 428 .
7- الطبرانی متوفى 360 در المعجم الکبیر ج 3 ص 32 ح 2586 و 2589 وج 22 ص 273 ح 701 و 702 . و در مسند الشامیین ج 3 ص 184 ح 2043 .
8- الحاکم در المستدرک ج 3 ص 194 ح 4820 . و این حدیث را صحیح می داند.
9- الذهبی در خلاصه المستدرک اعتراف می کند که صحیح است.
10- ابن عساکر در تاریخ شهر دمشق ج 14 ص 149 و150 وج 64 ص 35 .
11- الهیثمی در مجمع الزوائد ج 9 ص 181 می گوید که حدیث حسن است.
12- الألبانی در سلسلة الأحادیث الصحیحة ج 3 ص 229 حدیث 1227 از چندین محدث انرا نقل کرده و می گوید که صحیح است .
علماء شیعه هم این حدیث را از قول علمای سنی نقل کرده اند در:
أبو القاسم جعفر بن محمد بن قولویه القمی متوفى 368 هـ در کامل الزیارات ص 116 حدیث 126 و127
که انرا با دو سند نقل می کند یکی را به احمد بن حنبل از دو کتاب مسند و فضائل و دیگری را از قول ابن ماجه در سنن می آورد.
شاید ابن قولویه اولین کسی باشد از علمای شیعه که این حدیث را نقل کرده است و بقیه از او نقل می کنند.
معنی حدیث:
این حدیث از احادیث سختی است که درباره آن مناقشات زیادی شده است خصوصا درباره قسمت دوم ان که می گوید: انا من حسین. که برای ان معانی متعدد امده است:
اول: وجوب محبت امام حسین
الطیبی که یکی از علمای اهل سنت است که این حدیث را شرح نموده، می گوید: حسین منی و انا من حسین. گویی پیامبر ص با علم نورانی خود انچه میان حسین و سایرین پیش می آید را می داند لذا او را مخصوص کرده بنحوی که گویی حکم او و حسین درباره وجوب محبت و حرمت تعرض و جنگ یکی است. و این معنا را با این قول که احب الله من احب حسینا تاکید کرده است. همانا محبت حسین محبت رسول خدا و محبت رسول خدا محبت خداوند است... (نفحات الأزهار ج 16 ص 462)
این معنا گرچه صحیح است ولی مختص امام حسین نیست بلکه مادر و پدر و برادرش نیز با او مشترک می باشند. آمده است که:
1. از سلمه بن کهیل از عبدالعزیز از علی علیه السلام: رسول خدا ص می گفت: ای علی این دو فرزند – یعنی حسن و حسین- با من کاری کرده اند که نمی توانم بیش از ایشان کسی را دوست بدارم. خداوند به من امر کرده است که آنها را و هر کس که انها را دوست بدارد را دوست بدارم. (کامل الزیارات ص 112 باب 14 حدیث 116)
2. از ابی رافع از پدرش از جدش از ابوذرغفاری: پیامبر ص مرا به داشتن حب حسن و حسین امر کرد. من هم بخاطر حب پیامبر ص آن دو را و هر کس آن دو را دوست بدارد دوست دارم. (کاملالزیارات ص 113 باب 14 حدیث 118 )
ما به علمای اهل سنت درباره مقتضی این حدیث و احادیث دیگری که صحت آنها مسلم است عرض می کنیم که از وظایف شما اعلام محبت امام حسین علیه السلام است. تناسب با این محبت هم ناراحت بودن در روز عاشوراست و اینکه از کسانی که این جنایت را مرتکب شده و قلب رسول خدا را آسیب زدند، اعلان برائت کنند و یا اقلا آنچه که برادران شیعه انها در این روزها انجام می دهند و اعلام برائت از مجرمان را درک کنند.
مساله امام حسین فرصت خوبی است که همه مسلمانان را با دین شان آشنا کرده و عدم همراهی با ظالم را به انان متذکر گردد هر چه که ظالم قوی و مظلوم ضعیف باشد. فرصتی است که مسلمانان ببینند که رهبران انان چگونه خون شان را فدای دین خدا نمودند تا مقدسات و ارزشها پایمال نگردند و از مستضعفان و محرومان دفاع گردد.
شهادت امام حسین علیه السلام همه امت اسلامی را بر مساله عدالت گرد می آورد و وحدتی در مقابل هر کس که ضد اسلام و مسلمانان است را ایجاد می نماید.
دوم: شامل شدن همه کمالات نبوی در امام حسین جز مساله نبوت
این معنا هم گرچه اعتبارا پذیرفته است ولی قسمت دوم حدیث با ان تناسب ندارد.
سوم: ممکن است این معنا مراد باشد که اگر شهادت حسین علیه السلام نبود از اسلام جز اسم چیزی باقی نمی ماند...
اگر اسلام به دست یزید می افتاد اسلام را محو می کرد و جاهلیت را باز می گرداند لکن خداوند امام حسین را به این مفتخر کرد که با ایثار خون خویش و خانواده و یارانش، شریعت نبوی را از انحراف حفظ کنند.
این معنا از دو معنای اول مناسب تر می نماید. معنای چهارمی را هم شیخ محمد حسین کاشف الغطاء در کتاب اش جنه المأوی ذکر می کند که مفصل است و مجال ذکر ان نیست.
دو مساله ضروری:
1. شایسته است که امام حسین علیه السلام را از منابع اصلی که بدون شائبه تحریف هستند بشناسیم و آنرا در محل مناسب خود قرار دهیم نه اینکه انطور که خودمان می خواهیم تصویر نماییم. برخی جاهلانه دارند با مشی و راه امام حسین مخالفت می کنند که قطعا مورد رضایت خداوند نیست.
امام حسین مشابه رسول خداست
حسین نوه پیامبر ص و از گوشت و پوست و خون و رسالت و روحانیت اوست چنانچه در حدیث مذکور است. برای او کاری نداشت که از مرگ رهایی یابد ولی مسوولیتی که در قبال اسلام حس می کرد به او چنین اجازه ای را نداد که فقط به فکر نجات خودش باشد. ولی آن افراد پست اقدام به ریختن خون او نمودند حال انکه جایگاه او را می دانستند و مادر و پدر و جد او را خوب می شناختند.
ام لقمان دختر عقیل بن ابیطالب اینطور سروده است که:
چه می گویید اگر پیامبر به شما بگوید چه کردید و حال انکه شما امت آخرالزمان هستید
با عترت و اهل بیت من بعد از رفتنم از انها اسیر گرفتید و خون شان را ریختید!
این پاداش من نبود وقتی به شما نصیحت کردم که پس از من با ارحام من نیکو باشید
2. شناخت اهداف قیام ایشان:
این مساله در سخنرانی ها و خطبه های ایشان از مدینه تا مکه و از انجا تا کربلا موجود است. ایشان در شرح علل قیام شان چنین می فرمایند:
الف – انحراف امت و علاقه انها به دنیا: ایشان فرمود: «مردم بنده دنیایند و دین لقله زبان شان است. تا زمانی که معیشت شان را بگرداند گرد دین هستند ولی وقتی آزمایش الهی برسد دین داران اندک می شوند»
ب- گسترش فساد اخلاقی در امت خصوصا در مدینه منوره که خداوند در سوره جمعه به ان اشاره می کند که زمان پیامبر ص بود ولی بعد از وفات ایشان امری رایج شد!
ج- ترک امر به معروف و نهی از منکر
د- تحول معروف به منکر و منکر به معروف!
امام حسین علیه السلام از زبان پیامبر ص نقل فرمود که: هر کس حاکم ظالمی را ببیند که حرام خدا را حلال کرده و پیمان الهی را شکسته است و مخالف سنت نبوی عمل می کند و در میان بندگان به ظلم و ستم رفتار می نماید و علیه او هیچ اقدام عملی یا زبانی نکند خداوند این حق را دارد که هر اقدامی با او بکند.
آگاه باشید که اینها رفیقان شیطان شدند و عبادت خداوند رحمان را ترک کردند و فساد را علنی کرده و حدود الهی را تعطیل نمودند و اموال حرام ستانده و حرام الهی را حلال و حلال او را حرام کردند و من محق ترم از بقیه بر قیام (تاریخ الطبری ج4 ص304 طبع الأعلمی بیروت ، تحف العقول ص505 ، وبحار الأنوار ج44 ص382 والعوالم ( الإمام الحسین ص232 و اللفظ للأول.)
ه – بی توجهی اصحاب حق به آن
باید تلاش کنیم که این اهداف را حفظ کرده و انها را احیاء کنیم.
حسین سیدالشهداست
از محمد بن اسماعیل از حنان: امام صادق علیه السلام فرمود: حسین را زیارت کنید و او را تنها نگذارید که او آقای جوانان اهل بهشت و سرور شهدای عالم است. ( کامل الزیارات ص : 109)
