بهانه دست دشمن ندهید
کسی منکر حمایت ایران از جریان مقاومت و تلاش برای ایجاد استقلال در کشورهای عربی نیست ولی این مساله هیچ ربطی به شیعه یا سنی بودن آنها ندارد چنانچه رهبر انقلاب از بیداری اسلامی مردم در مصر و تونس نیز حمایتی بی سابقه نمودند و کودتا علیه انقلاب مردمی را نیز محکوم کردند.
چندی پیش و در پی موفقیت حوثیون در صنعا حرفهایی زده شد که موجی از حساسیت و بهانه سازی را در جهان عرب ایجاد کرد. علیرضا زاکانی گفته است که ایران اکنون سه پایتخت دارد یعنی بغداد و بیروت و دمشق و چهارمین آنها نیز یعنی صنعا در راه است. صادق الحسینی تحلیلگر سیاسی هم به شبکه المیادین گفته است که ایران بر کانالهای مهم آبی منطقه سیطره یافته و منطقه دست اوست! از این دست سخنان باز هم توسط دیگرانی تکرار شده است. در این مجال مختصرا به میزان درستی این حرفها و بیان شان خواهیم پرداخت.
سه اثر پیروزی انقلاب اسلامی
چنانچه می دانیم پیروزی انقلاب اسلامی در ایران سه تاثیر واقعی داشت. اولا اینکه با اینکه انقلاب شعار اسلام را می داد ولی چون در کشوری شیعه به قدرت رسیده بود شیعیان سایر کشورها را نیز امیدوار ساخت و به تحرک واداشت. این مساله زمینه ساز خوبی برای ایجاد هراس مذهبی در اهل سنت شد.
دوم اینکه ژئوپلتیک اسلامی به یکباره از عربی به ایرانی تغییر کرد بدین معنا که دقیقا زمانی که عربها در حال امضای کمپ دیوید بودند امام پرچم مبارزه با اسرائیل را بلند کرد و محور مبارزه با اسرائیل و غرب از فضای عربی رخت بربست و به ایران عجم منتقل شد. این مساله هم زمینه تحقیر قومیتی را خصوصا در جهان عرب مهیا کرد و دشمن از آن نیز سوء استفاده کرد.
سوم و از همه مهمتر اینکه انقلاب اسلامی در ایران اولین تلاش موفق اسلامگرایان پس از فروپاشی امپراطوری های بزرگ اسلامی از جمله عثمانی بود و همین شد که جریانات اسلامگرا را به امکان موفقیت و استقلال مجدد امیدوار کرد. این مساله تهدیدی عملی برای منافع شرق و غرب در منطقه ما بود لذا تلاش کردند تا از هر ابزاری برای در هم کوبیدن این گفتمان اسلامی استفاده کنند.
ایجاد هراس از ایران - شیعه
اقدام علیه اسلام و حرکتهای اسلامگرا از همان زمان پیروزی انقلاب شروع شد و بهترین شاهد ان همدستی شرق و غرب در جنگ تحمیلی برای حمله به این جریان نوپا بود. البته تا زمان فروپاشی شوروی در انتهای دهه نود میلادی بخشی از انرژی غرب صرف ایجاد هراس از نفوذ چپ ها می شد که پس از آن همه تمرکز به سوی اسلام آمد و نماد اسلام سیاسی یعنی انقلاب اسلامی در شیعه و همفکران او در اهل سنت –اخوان المسلمین- مورد هجمه قرار گرفتند.
در این میان یکی از راهبردها از همان ابتدا شیعی خواندن انقلاب ایران و تلاش برای ایجاد هراس شیعی – ایرانی بود. البته این اقدامات گر چه بدبینی و هراس داخلی ایجاد کرده بود ولی آنچنان که باید راه به جایی نبرد تا اینکه آمریکایی ها در 2003 به عراق حمله کردند و شیعه که اکثریت آن کشور بود در آنجا روی کار آمد.
از اینجا به بعد بود که مساله «هلال شیعی» توسط غربی ها طرح و از زبان حکام عرب طرح شد. تلاش برای ایجاد فتنه مذهبی از طریق حمایت مالی تندروهای طرفین نیز در همین سالها فزونی یافت و نهایتا با رخداد بحران سوریه و تعبیر جنگ مذهبی از آن، این مساله به اوج خود رسید.
یکی از حرفهایی که همواره توانسته در بدنه جامعه اهل سنت نسبت به ایران شک ایجاد کرده و صداقت او در شعارهای اسلامی اش را زیر سوال ببرد، تلاش برای گسترش تشیع بوده است. یعنی حتی کمک ایران به مجاهدان فلسطینی نیز تعبیر به تلاش برای گسترش تشیع شده است!! حمایت ایران از بیداری اسلامی صریحا به تلاش برای «المد الشیعی» تعبیر شد حال آنکه رهبر انقلاب صریحا اظهار داشتند که «ایران اسلامی به دنبال ایرانی کردن اعراب یا شیعی کردن سایر مسلمین نیست»
بهانه سازی برای دشمن
اینک که ما در اوج حساسیت های مذهبی قرار داریم و تاکیدات مکرر و روزانه رهبر انقلاب و نیز پیام حج ایشان نشان از اهمیت توجه به مساله اختلافات مذهبی و تحریک طائفی دارد، هر سخنی که بتواند مستمسک دشمنان و فرصت طلبان بشود خلاف مصلحت اسلام و امت اسلامی است.
کسی منکر حمایت ایران از جریان مقاومت و تلاش برای ایجاد استقلال در کشورهای عربی نیست ولی این مساله هیچ ربطی به شیعه یا سنی بودن آنها ندارد چنانچه رهبر انقلاب از بیداری اسلامی مردم در مصر و تونس نیز حمایتی بی سابقه نمودند و کودتا علیه انقلاب مردمی را نیز محکوم کردند.
بعلاوه اینکه اغراق در آنچه توسط دموکرسی مردمی یا جریانات داخلی کشورها رخ می دهد و انتساب همه آنها به ایران علاوه بر آنکه خلاف واقع است، خلاف عقل سیاسی نیز هست.
شایسته است که در شرایطی که سخنان یک نماینده مجلس در یک جلسه داخلی در مشهد قبل از آنکه تصور بشود در همه سایت های عربی ضریب می گیرد، تحلیلگران اولا از اغراق و بزرگنمایی خارج شده و ثانیا در بکارگیری تعابیر دقت کافی را داشته باشند.
