سرکوب به دلیل شیطان خواندن آمریکا

 فقط 25 نفر آزاد شدند!
در سی ام نوامبر ۱۹۷۹ حدود سیصد دانشجوی موروئی که نماینده پنج انجمن اسلامی محلی بودند، در پارکی نزدیک سفارت ایالات متحده در مانیل(فیلیپین) گرد آمدند. آنان پلاکاردهایی را حمل می کردند که حاوی شعارهایی از این دست بود: «زنده باد جمهوری اسلامی خمینی»، «اتحاد برای جهاد»،«مرگ بر امپریالیسم آمریکا»، «کارتر شاه را پس بده!». با توجه به آن که تظاهرات سیاسی در شرایط حکومت نظامی ممنوع بود، یگان دویست و پنجاه نفری پلیس ضد شورش به متفرق کردن دانشجویان پرداخت. تعدادی از رهبران تجمع دانشجویی اعلام کردند که می خواهند نماز جمعه اقامه کنند که اجازه این کار به آنها داده شد و در همین حال سربازان مسلح برای حفاظت از سفارت جلوی آن به خط شدند. پس از نماز به دانشجویان دستور داده شد سوار اتوبوس هایی شوند که آماده بود تا آنها را به مسجدی در مانیل ببرد.
اما تعدادی از دانشجویان خواستار راهپیمایی در مقابل سفارت شدند و همگی با شعار «الله اکبر» و تکان دادن پلاکاردها راهپیمایی را آغاز کردند. در این زمان، پلیس با چماق و لوله های آب آتش نشانی به دانشجویان حمله کرد و به ضرب و شتم آنان پرداخت و سپس ۱۵۰ نفر از آنان را دستگیر کرد و برای بازجویی به قلعه بونیفاسیو منتقل کرد. پس از مدتی جز ۲۵ نفر بقیه آزاد شدند اما آن ۲۵ نفر به مدت چند ماه در وضع بهداشتی بسیار اسفناکی زندانی بودند!
آرم جمهوری اسلامی بالای مناره مسجد
مردم و بخصوص جوانان و دانشجویان، هر روز در مقابل سفارت ایران در الجزایر صف می کشیدند تا نشریه دریافت کنند. پس از مدتی دولت الجزایر برای این کار ممنوعیت هایی ایجاد کرد. دانشجویان الجزایری هم برای ابراز ارادت به انقلاب ایران، آرم جمهوری اسلامی را به جای هلال بر بالای مناره مسجد دانشگاه عنابه نصب کردند. پس از مدتی ماموران امنیتی برای برداشتن آرم اقدام کردند که با مخالفت دانشجویان مواجه شد. ابتدا میان دانشجویان و ماموران بحث و جدل درگرفت و سپس کار به زد و خورد کشید و آرم برداشته شد!
حرکت به سوی چوبه دار!
هنوز حرکت تند یا علنی خاصی از طرف دانشجویان اتفاق نیفتاده بود ولی برخی اعتراضات دانشجویی و تشکلهای آنان به دولت معمر قذافی و حمایت از امام خمینی(ره)، با واکنش بسیار تند و بیرحمانه دولت لیبی مواجه شد. چند روز بعد، تلویزیون لیبی جوانانی را نشان می داد که به سوی چوبه دار حرکت میکردند و گفته می شد از اعضای حزب التحریرالاسلامی اند. در میان آنان دو دانشجو نیز وجود داشتند که اعدام شدند!
سرکوب دانشجویان خواهان دولت اسلامی
پایتخت قزاقستان سه روز دستخوش شورش شد. اکثر کسانی که در اعتراضات خیابانی شرکت داشتند دانشجو بودند. در حالی که گفته می شد عمده آنان مطالبات ناسیونالیستی دارند، شعارهایی در حمایت از ایجاد دولتی اسلامی سر داده شد. این تظاهرات دانشجویی برای دولت مسکو بسیار سنگین بود و به دستور آنان، توسط مقامات محلی به شدت سرکوب شدو از آن پس کنترل های شدیدتری اعمال شد.
13 سال زندان برای یک مقاله!
آخرین شماره مجله جوانان مالزی، «الرساله» که مخاطب خوبی در میان دانشجویان داشت، زمانی به چاپ رسید که عرفان سوریا هادی، سردبیر آن، مقاله ای با عنوان «پند آیت الله خمینی» نوشته بود. وی پس از آن به ۱۳ سال زندان محکوم شد! اتهام او از طرف دولت مالزی، «تحریک به راه اندازی انقلاب اسلامی برای از میان بردن حکومت های غیرمبتنی بر اسلام و دعوت از مسلمانان سراسر جهان برای به ثمر رساندن انقلاب اسلامی» اعلام شد.
آنها همچنین ادعا کردند که خبرنامه سفارت ایران با عنوان «یوم القدس» را در دفتر کار وی پیدا کرده اند. او همچنین متهم شده بود که با ایرانیان رادیکال در تماس بوده است!
سرکوب به دلیل شیطان خواندن آمریکا
گروهی، حدود ۳۰۰ دانشجوی ایرانی با حمل پلاکاردهایی که در آنها ایالات متحده، «شیطان بزرگ» خوانده شده بود و همچنین در اعتراض به اتباع ایرانی از کشور آمریکا، به سوی سفارت آمریکا در فیلیپین حرکت کردند که توسط پلیس ضدشورش با برخورد شدید از آنها جلوگیری به عمل آمد. آن روز، سیزده تن از دانشجویان دستگیر و زندانی شدند. چند روز بعد ۱۷۰ تن از دانشجویان، در اعتراض به دستگیری آنان و برخورد شدید پلیس، در یکی از مساجد مانیل دست به اعتصاب غذا زدند تا اینکه دانشجویان بازداشت شده آزاد شدند.
چهره هایی که دل را آتش می زد!
دانشجویان دختر و پسر انجمن اسلامی برای استقبال از هیئت ایرانی به فرودگاه بنگلور هندوستان آمدند و آنان را به دفتر انجمن اسلامی بردند و پس از جلسه گفتگو با ایشان به بازدید از دارالایتامی پرداختند که دانشجویان در آنجا نیز به خدمت مشغول بودند. با ورود ایشان به دارالایتام پسران، دسته جمعی سرودی را اجرا کردند و پس از آن دسته جمعی فریاد زدند: «زنده باد امام خمینی»، «مرگ بر آمریکا»، «الله اکبر». آقای خامنه ای پس از بازدید در دفتر آنجا یادداشت کرده بودند: «چهره افسرده و بی فروغ این نوگل های بی باغبان دل را آتش می زند. خدایا! آیا می توان امیدوار بود که روزی رنگ تیره روزی بر چهره شکوفه های انسانی دیده نشود؟»