امامان شیعه و وحدت اسلامی

 

به زعم نگارنده تردیدی نیست که فهم راه و رسم آن امامان شیعه، نه تنها برای شیعیان امامی که به حجیت سیره و سخن آن ها معتقدند مفید خواهد بود، بلکه می تواند الگوی مناسبی برای دیگر مسلمانان نیز قرار بگیرد. اهمیت ویژه روشن سازی دیدگاه و سیره اهل بیت(ع) در این است که برخی خواسته یا ناخواسته، تلاش می کنند تا اندیشه های تخریبی و نابخردانه خود را به برخی از سخنان و سیره معصومان(ع) نسبت دهند و آن را با تکیه بر پاره ای از شواهد تاریخی، توجیه کنند.
به اعتقاد مؤلف، ایشان از این طریق، به عقلانیت و خردورزی مکتب اهل بیت(ع)؛ یعنی برجسته ترین ویژگی مکتب آن بزرگان، خدشه وارد می کنند و آن را تحت الشعاع اندیشه محدود خود قرار می دهند.
نهایت دغدغه نویسنده در این اثر، با این جملات کوتاه به اوج می رسد: «هیچ کس همانند امامان معصوم(ع)، به فکر وحدت طلبی در عرصه های مختلف سیاسی، اجتماعی، فکری، حقوقی و... نبود. آنان در راه تقویت این وحدت، حتی از برخی حقوق و امتیازات خود چشم پوشی کرده، حفظ هویت و استواری کیان امت اسلامی و پرهیز از تعصبات و اختلاف های بی پایه و موهوم را، بر پاره ای از اندیشه های به حق خود ترجیح داده اند.»
نگارنده معتقد است که با مطالعه مباحث کلی و فصل های هفت گانه پژوهش حاضر، مطالبی از این قرار حاصل می شود: دعوت به وحدت اجتماعی و فراتر از آن، ایجاد الفت و محبت در جامعه اسلامی و پرهیز از تفرقه و تحزب و تنش های بی حاصل سیاسی، اجتماعی و فکری، یکی از مهم ترین اصول و دستورهای قرآن و پیامبر(ص) بوده است.
مؤلف بیان میکند: امام شیعه رقبای فکری، مخالفان و منکران امامت خود را از دایره مسلمانی خارج نمی دانستند و به اصحاب خود سفارش می فرمودند که از نگاه تحقیرآمیز به آنان پرهیز کنند. سرانجام این که با مطالعه مجموعه فصل های این اثر روشن خواهد شد که اندیشه وحدت اسلامی منشأ دینی و مذهبی داشته، برگرفته از کتاب و سنت است.
نقد و بررسی برخی از روایات که درباره مخالفان و منکران امامت اهل بیت گزارش شده نیز از مباحث پایانی نوشتار حاضر است.